سونیا امیری، همسر عبدالهادی عراقی، از شرایط دشوار زندگی و درخواست‌هایش برای آزادی همسرش می‌گوید

در مصاحبه‌ای اختصاصی با یقین میدیا، سونیا امیری، همسر عبدالهادی عراقی که تابعیت افغانستان را دارد و سالهای متمادی را در افغانستان بوده، از زندگی دشوار خود و خانواده‌اش در نبود همسرش سخن گفت. عبدالهادی عراقی که به اتهاماتی نامشخص( همکاری با القاعده)، ۱۸ سال را در زندان گوانتانامو سپری کرده است، اکنون قرار است به زندانی در عراق تسلیم داده شود اما خانواده او میخواهند با توجه شرایط جسمی وخیمی که عبدالهادی دست و پنجه نرم می‌کند و اینکه او تابعیت افغانستان را دارد و در افغانستان فامیل درجه یک او نیز هستند به افغانستنان و یا یک کشور سومی‌ای که امکان معالجه وی فراهم باشد تسلیم داده شود.
خانم امیری در این گفت‌وگو از درخواست‌های خود برای آزادی همسرش و بازگشت او به افغانستان صحبت کرد.

خانم امیری که اکنون در کابل زندگی می‌کند، گفت در سن ۱۵ سالگی با عبدالهادی ازدواج کرده و هفت سال زندگی مشترک داشته است. او افزود که پس از بازداشت همسرش، مسئولیت تربیت و تأمین نیازهای چهار فرزندشان به عهده او افتاد. وی توضیح داد:

“بدون حضور پدر، بزرگ کردن فرزندان بسیار سخت بود. با وجود تمام مشکلات، قابله‌گی خواندم و با درآمد محدودم توانستم فرزندانم را به مکتب بفرستم.” او در ادامه تأکید کرد که زندگی در افغانستان بدون حمایت همسرش دشواری‌های فراوانی داشته است.

خانم امیری از وخامت وضعیت صحی همسرش ابراز نگرانی کرد و گفت: “عبدالهادی از ناحیه کمر فلج شده و برای حرکت نیاز به ویلچر دارد. او شش بار تحت عمل جراحی قرار گرفته، اما هیچ‌کدام موفقیت‌آمیز نبوده است.” او افزود که شرایط درمانی در افغانستان و عراق مناسب نیست و انتقال او به کشوری با امکانات بهتر ضروری است. وی هشدار داد که در صورت انتقال به زندانی در عراق، همسرش احتمالاً تنها چند ماه زنده خواهد ماند.

او توضیح داد که وکلای همسرش نیز بارها تأکید کرده‌اند که شرایط جسمی او به قدری وخیم است که نیاز به مراقبت‌های تخصصی صحی دارد. وی افزود: “حتی در گوانتانامو نیز امکانات پزشکی کافی در دسترس نبود و این مسئله وضعیت او را وخیم‌تر کرده است.”

درخواست از دولت افغانستان و جامعه جهانی

خانم امیری از دولت افغانستان خواست تا به عنوان یک شهروند افغان از عبدالهادی حمایت کند. وی گفت: “او دارای تذکره افغانستان است و تمام سال‌های زندگی‌اش را به عنوان یک فرد عادی در این کشور گذرانده است. از دولت می‌خواهم که او را به افغانستان بازگرداند تا بتواند در کنار خانواده‌اش باشد.”

او همچنین از جامعه جهانی، به ویژه دولت آمریکا، درخواست کرد که با توجه به شرایط وخیم همسرش و نبود مدارک کافی برای اثبات اتهامات، او را آزاد کنند. خانم امیری افزود: “۱۸ سال زندان و شکنجه کافی است. اگر امکان آزادی در کشور ثالث نیست، حداقل اجازه دهید به افغانستان بازگردد.”

خانم امیری تمامی اتهامات علیه همسرش را بی‌اساس دانست و گفت: “عبدالهادی یک فرد عادی بود که در افغانستان زندگی می‌کرد. او هیچ‌گاه سلاح یا مهمات نداشت و هرگز در فعالیت‌های نظامی دخیل نبود. تمام کسانی که او را می‌شناختند، از او به عنوان فردی مهربان یاد می‌کنند.”

او همچنین به نحوه بازداشت همسرش اشاره کرد و گفت: “زمانی که پدر عبدالهادی بیمار بود، تصمیم گرفتیم تا برای عیادت پدرش به عراق سفر کنیم و به ایران و سپس به ترکیه رفتیم اما در ترکیه ما را دستگیر کردند و دوباره به افغانستان اوردند و از همان میدان هوایی افغانستان دیگر شوهرم را از نزد ما بردند و چندین ماه بعد با خبر شدیم که در گوانتانامو است.

خانم امیری از مردم افغانستان خواست که برای آزادی همسرش دعا کنند و مقامات مسئول را برای اقدام در این زمینه تحت فشار بگذارند. وی در پایان گفت:

“عبدالهادی ۱۸ سال است که از خانواده‌اش دور بوده و دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد. لطفاً اجازه دهید در این روزهای آخر زندگی‌اش، در کنار فرزندانش باشد.”

رنج ۱۸ ساله خانواده

خانم امیری همچنین به تأثیرات روانی و عاطفی این جدایی طولانی‌مدت بر فرزندانش اشاره کرد و گفت: “طی این سال‌ها، فرزندانم از نبود پدرشان رنج بردند و هر بار که کسی درباره دلیل بازداشت او سؤال می‌کرد، این موضوع برایمان دردناک‌تر می‌شد.”

او همچنین افزود که در تمام این سال‌ها ارتباطشان با عبدالهادی تنها از طریق صلیب سرخ و خط نویسی بوده است. وی گفت: “در دو سال اخیر، اجازه پیدا کردیم هر چند ماه یک بار از طریق اسکایپ با او صحبت کنیم، اما وضعیت او در هر تماس بدتر به نظر می‌رسید.”

خانم امیری ابراز امیدواری کرد که با تلاش‌های دولت افغانستان و حمایت جامعه بین‌المللی، همسرش آزاد شده و بتواند در کنار خانواده‌اش باقی عمر خود را سپری کند. او در پایان گفت:

“اگر عدالت و انسانیت همچنان وجود دارد، از دولت‌ها و نهادهای بین‌المللی می‌خواهم که به این وضعیت خاتمه دهند و اجازه دهند عبدالهادی به وطن بازگردد یا به کشوری منتقل شود که بتواند درمان شود و زندگی‌اش را دوباره آغاز کند.”

این مصاحبه نشان‌دهنده تلاش‌های خانواده‌ای افغان برای دستیابی به عدالت و شفقت در سایه اتهامات و بازداشت‌های طولانی‌مدت است. درخواست‌های آن‌ها نیازمند توجه جدی از سوی دولت‌ها و نهادهای بین‌المللی است.